شتاب بی‌امان دسته احمق‌ها

روزبه آرش: اگر می خواهید این مطلب را بخوانید باید قوی باشید. ترس دردی را دوا نمی کند بلکه ایستادن و عزمی راسخ برای مقابله لازم است. این ها فهرستی از 13 بحران عمده در حال شکل گرفتن است حتی ممکن است بتوان موارد بیشتری را به این لیست اضافه کرد. اینها، مواردی است که ما را خوشحال نمی کند اما دانستنش ضروری است؛ بحران هایی که جامعه انسانی را تهدید می کنند و اگر در برابر آنها متحد نباشیم، به فاجعه تن داده ایم: 

ساکن بعدی کاخ سفید و مردی که کلید موشک ها و تسلیحات هسته‌ای آمریکا را به دست خواهد گرفت، به نظر مردی است که هیچ ظرفیتی برای خویشتنداری، تعادل یا همدلی ندارد و در عوض، قلب او از کینه جویی و انتقام سرشار است. او با در دست داشتن کاخ سفید و کنگره جمهوری خواه، قدرت را جارو کرده است، در حالی که دیوان عالی کشور را نیز در جیب خود دارد. او افرادی را دور و بر خود جمع کرده که قضاوت و دانشی محدود نسبت به جهان دارند و نگاه آنها از طیفی خاص برخوردار است. ترامپ، مسئول بزرگ ترین زرادخانه هسته ای جهان خواهد بود و مخوف ترین و گسترده ترین دستگاه های امنیتی جهان را درخدمت خواهد گرفت. 

تصمیم گیری های استراتژیک نظامی که حتی نیازی به تأیید اسمی کنگره هم ندارند، به دست فردی سپرده شده که یک افراطی خطرناک است. مایکل فلین، ژنرال بازنشسته ارتش آمریکا، اسلام هراس و ایران هراسی است که در توئیترش می نویسد: «ترسیدن از اسلام منطقی است.»

تیم ترامپ، شامل یک گروه حرفه ای و گسترده از طرفداران سوخت های فسیلی، تنباکو، شرکت های شیمیایی، بنگاه های مالی و میلیاردرهای همه فن حریف است که لابی گری و سیاسی بازی کار اصلی آنهاست. تلاش های سیاسی اصلی آنها جلوگیری از مقررات مالیاتی است. آنها مفاهیم فعلی جهان و خطرات آن را نادیده می گیرند تا منافع خود را تأمین کنند. بهداشت عمومی، نظام اقتصاد منظم ملی و جهانی برای آنها بازیچه است. آنها از مدلی سیاسی پیروی می کنند که شرکت های دخانیات در دهه 1960 از آن استفاده می کردند: اگر به اندازه کافی پول صرف کنید تا تحقیقات دانشگاهی را بخرید، جنبش های مردمی جعلی به راه بیندازید و با رسانه ها کار کنید، سیاست های مورد علاقه شما پیش خواهند رفت. دموکراسی به یک مرده تبدیل می شود و جایگزین های سیاسی تعطیل می شوند. 

در آن سوی اقیانوس اطلس، تلاش بریتانیا برای جدایی از اتحادیه اروپا به سطحی از پیچیدگی رسیده که به نظر، آنها را در موقعیت آچمز قرار داده است. علاوه بر این، ممکن است هیچ پاسخی برای حل این مشکل سیاسی برای دولت وجود نداشته باشد. در حال حاضر، دو جنبه وجود دارد: اول، تن دادن به حرکت آزاد مردم در ازای دست کشیدن از بازار واحد که ممکن است هیچ نفعی برای سیاستمداران طرفدار برگزیت نداشته باشد که در این صورت، هیچ چیز جز یک خجالت بزرگ باقی نخواهد ماند و دوم، انتقاد شدید اروپا و پایین کشیدن کرکره های رابطه. به احتمال زیاد، پیشنهادهای دولت بریتانیا رد شده و آنها با یک لایحه خروج مواجه خواهند شد که ممکن است ضرری 60 میلیارد پوندی برایشان دربرداشته باشد. این امر، از لحاظ سیاسی به نابودی دولت و سخت ترین برگزیت قابل تصور منجر خواهد شد. 

بحران بانکی ایتالیا بسیار بزرگ به نظر می رسد؛ بحرانی که حدس و گمان هایی وجود دارد که بتواند مانند یک ویروس کل منطقه یورو را در بر بگیرد. 

روزهای تلخ سال های 2007 تا 2008 را به یاد بیاورید؛ بزرگ ترین بحران اقتصادی از زمان رکود بزرگ (در زمان جنگ جهانی دوم) شکل گرفت. رشد اقتصادی منفی و چرخی که نمی چرخید. اگر بحران بانکی اروپا جدی شود باید دوباره منتظر شروع یک بحران جهانی اقتصادی باشیم؛ خزانه هایی که خالی می شوند. 

اتوماسیون، مشاغل را در مقیاسی وسیع و بی سابقه از بین خواهد برد. نفوذ فناوری و اطلاعات در بخش های مختلف اقتصادی در یک مرحله گذار قرار دارد اما روند رو به افزایش آن را نمی توان نادیده گرفت، در حالی که مشاغل جایگزینی متولد نمی شوند و هیچ نشانه ای در دولت ها از درک مقیاس عظیم این مشکل وجود ندارد. 

مارین لوپن شانس بزرگی دارد تا در ماه می به رئیس جمهوری فرانسه تبدیل شود. این امر، آخرین شلیک برای فروپاشی اتحادیه اروپا خواهد بود. سیاستمدار ملی گرای فرانسه، پوپولیست را که از شرق اروپا آغاز شده است به مرکز اروپا خواهد برد تا زنجیره ای بزرگ از مخالفت با نخبه ها شکل بگیرد. 

فرض پیروزی محتمل لوپن را در نظر بگیرید؛ حالا ترکیب شورای امنیت سازمان ملل این طور خواهد بود: دونالد ترامپ، ولادیمیر پوتین، شی جین پینگ، ترزا می و مارین لوپن. آیا اینها افرادی هستند که بخواهید جهان را به آنها بسپارید؟ 

تغییرات آب وهوایی آن قدر سران جهان را ترساند که سال گذشته در پاریس توافقنامه ای برای مقابله با گرمایش جهانی به دست آمد اما ادامه ترکیب فعلی رهبران جهان، جایی برای این توافقنامه در فهرست کاری کشورهای جهان باقی نمی گذارد. وقتی ترامپ فکر می کند گرمایش جهانی یک دروغ چینی است، چه می توان کرد؟ 

یکی از اثرات تغییرات آب وهوایی، جنگ ها و رهبران بی خاصیت، توده ای از مردم گرسنه و خسته ای هستند که مجبور به مهاجرت می شوند. پیامدهای انسانی، سیاسی و نظامی این مهاجرت گسترده باورنکردنی خواهد بود. 

براساس آمار سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل، با نرخ فعلی از دست دادن خاک، زمین فقط تا 60 سال آینده توان لازم برای رشد محصولات زراعی را خواهد داشت. 60 سال تا انتهای انسان کشاورز یعنی هیچ غذایی وجود نخواهد داشت. 

همه بحران های نام برده شده، درحال حاضر به شکلی جدی وجود دارند اما ما انسان ها هم به عنوان یک شتاب دهنده این مجموعه بحران ها عمل می کنیم؛ از انتخاب های اشتباه در انتخابات های سیاسی یا زندگی فردی. از فریب شعارها را خوردن تا رفتارهای مخرب محیط زیست. هیچ بحرانی به وجود نمی آید و به یک فروپاشی دائمی منجر نمی شود، اگر تک تک ما نخواهیم بخشی از آن باشیم.