این روزها که جهان دستخوش تلاطمی اندوهناک است و هلاهل خون در کام خاورمیانه خشکیده است، بیشک نزار قبانی جایی برای تسلای اندوه مردمان مصیبتزده و مأیوس خواهد داشت. میهن او در ورطه نامعلومی فرو افتاده است.
سرویس فرهنگی عصرپرس: نزار قبانی را شاعر قلبهای اندوهناک مردمان جهان عرب دانستهاند. او با آنکه در سوریه متولد شد اما شعرش از مرزهای میهنش فراتر رفت و نه تنها مرهم اندوه ساکنان خاورمیانه شد بلکه با ترجمه به زبانهای دیگر بر دیگر انسانها نیز تاثیر گذاشت. شعر او عاشقانه و غمزده و مبازرهجو بود. مانند اشعار لورکا یا نرودا.
نزار قبانی در سال 1923 زاده شد و همانگونه که خودکشی خواهرش و مرگ پسرش بر شعرش تاثیر ژرفی گذاشت، ترور همسرش بلقیس الراوی در عراق نیز شعر او را به مرز اندوههای دیگری غلتاند. برای او بود که نزار قبانی سرود: « بلقیس الراوی، بلیقس الراوی، بلقیس الراوی، ضرباهنگ نامش را دوست میداشتم.»
قبانی مانند بیشتر مردمان خاورمیانه از شرایط وخیم فلسطینیان آگاه بود و روح شاعرش بر مرثیه آنان اشک میریخت. حرفه اصلی او دیپلماسی بود و به عنوان دیپلمات در چند کشور خدمت کرد اما جانش جای دیگری گداخته میشد. سال 1967 که اعراب از اسرائیل شکست خوردند چرخش اصلی قبانی به سمت شعر سیاسی تکمیل شد. مقاومت جایی در کنار عشق و زن در اشعار او باز کرد.
این روزها که جهان دستخوش تلاطمی اندوهناک است و هلاهل خون در کام خاورمیانه خشکیده است بیشک نزار قبانی جایی برای تسلای اندوه مردمان مصیبتزده و مأیوس خواهد داشت. میهن او در ورطه نامعلومی فرو افتاده است.
مرا دوست بدار در ورای سرزمینهای اندوه و سرکوب
ورای این شهرمان که از مرگ پر است.
*1199*
پایان/