ولادت حضرت محمد(ص) طلیعه رحمت الهی است. آخرین پیامبر حق که در مسیر ابلاغ کلام وحی، انسان غرق در جهل و ظلمت را با آزادی و سعادت حقیقی آشنا ساخت و جهانی مملو از نیکی و راست کرداری را به روی او گشود و راهگشای بشر در دستیابی به سر منزل مقصود شد.
به گزارش عصرپرس، آخرين پيامبر الهی در 17 ربيع الاوّل از پدری به نام "عبدالله بن عبدالمطلب" و مادری به نام " آمنه بنت وهب" ديده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تيره و تاريک، به ويژه عربستان را روشن گردانيد. عبدالله، پدر پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) کوچکترین پسر عبدالمطلب، در میان قریش از لحاظ زیبایی و حجب و حیا مشهور بود. او با آمنه (سلام الله علیها) دختر وهب که به پاکی و عفت معروف بود ازدواج کرد.
روايت است که هنگام
ولادت فرخنده حضرت محمد(ص)، ايوان کسری شکاف برداشته و چند کنگره آن فرو ريخت. آتش
آتشکده بزرگ فارس خاموش شد؛ درياچه ساوه خشک گرديد؛ بتهای مکه سرنگون شدند؛ نوری از
وجود آن حضرت به سوی آسمان بلند شد که شعاع آن فرسنگها را روشن کرد.
امام جعفر صادق
(ع) نیز هفدهم ربيعالاوّل سال 83 قمری ديده به جهان گشودند و عالم انسانی را با انوار
طيّبه خويش تابناک نمودند. پدرشان امام محمد باقر(ع) ایشان را به نام عموی نياکانش
جعفر طيّار(ع)، "جعفر" نام نهادند. حضرت جعفر بن محمد(ع) دارای يک کنيه معروف
به نام "ابوعبدالله" و دو کنيه غير معروف به نامهای " ابواسماعيل"
و " ابوموسی" بودند.
امام ششم شیعیان
به مدت دوازده سال، حيات با برکت جد گرامیشان امام زين العابدين(ع) را درک کردند و
از مکتب تربيتی و علمی ایشان بهره بردند. همچنين، آن حضرت به مدت 32 سال از وجود شريف
پدرشان امام محمد باقر(ع) برخوردار بودند و در تمام رويدادهای مهم در کنار پدر ارجمندشان
قرار داشتند.
